Touchdown op de Waddenzee

HARLINGEN  – Het is een bijzondere ervaring: droogvallen op de Waddenzee. Het kan alleen met een platbodem, een boot zonder kiel. Zodra het eb wordt, is het zaak een goed plekje te vinden. De natuur doet verder het werk. Trek schoenen en sokken uit, stroop je broek omhoog, spring van boord en ervaar hoe stil het in Nederland kan zijn.

DROOGVALLEN OP DE WADDENZEE

Natuurlijk kun je ook met een kielboot droogvallen, maar om nu urenlang scheef te hangen is geen pretje. Nee, een platbodem, zoals een tjalk of een skûtsje, is het meest geschikte schip om even uit te rusten op de bodem van de Waddenzee. Je kunt vanaf diverse locaties op de Waddeneilanden en aan de wal een droogvaltocht boeken. Vanuit Harlingen organiseert de Historische Zeilvaart Harlingen droogvaltochten, onder meer met de Larus, een tjalk uit 1893. Wij gingen een dag mee zeilen en droogvallen.

ZEILEND NAAR DE VERTE

We varen de haven van Harlingen uit. De lucht is grijs, maar in de verte, boven de Waddeneilanden, zien we een strook blauw. Dat belooft goed weer voor later op de dag. De zeilen van de tweemaster worden gehesen en we gaan al laverend naar het westen, de Waddenzee op. Om ons heen zeilboten in allerlei vormen en maten, de veerdienst, krijsende meeuwen en waanzinnige luchten. De wind waait mijn hoofd schoon en ik proef het zout op mijn lippen. Al mijn zintuigen staan op scherp.

TOUCHDOWN OP HET WAD

Na een paar uur komen we op de plek van bestemming. Blijkbaar weet de kapitein meer dan wij, want om ons heen zien we alleen water. In de verte ontwaren we Harlingen, Terschelling, Vlieland en de onbewoonde eilandjes Griend en Richel. De zeilen worden gestreken en de kapitein peilt samen met de scheepsmaat de diepte van het water. Dat moet rondom de boot ongeveer even diep zijn, anders komen we straks scheef te liggen. Na verloop van tijd zie je de bodem verschijnen: nog dertig centimeter, twintig, tien en dan is het ‘touchdown’. De komende uren is dit onze ligplaats. Het water trekt zich nog verder terug en voordat we het weten liggen we midden op een enorme zandplaat.

WANDELEN OVER DE BODEM VAN DE ZEE

Inmiddels hebben de grijze luchten plaatsgemaakt voor een oe-Hollandse witte wolken. De zon maakt het aangenaam op het Wad. Via een trappetje klauteren we naar beneden en daar staan we dan: met de blote voeten in het natte zand. Samen met een gids van de Waddenvereniging gaan we het wad op om de rijke fauna te ontdekken. De zeehonden die in de verte liggen te zonnebaden, kijken even op, maar zodra ze zien dat we geen lekkere hapjes zijn, soezen ze verder. Ook de scheepshondjes mogen van boord, aangelijnd dat wel, voor de sanitaire stop.

WADDENZEE: WERELDERFGOED

De stilte is oorverdovend zo midden op het Wad. Je kunt je voorstellen dat dit werelderfgoed is. De rijkdom aan leven is van levensbelang voor foeragerende vogels en de schoonheid van deze kwetsbare natuur is niet anders te verwoorden dan ‘less is more’. We slaan deze herinnering op in ons geheugen en maken een paar laatste foto’s voordat we weer aan boord gaan. Het water komt eraan. Nog even en dan is het vloed. Dan wordt de Larus weer opgetild door Moeder Natuur en brengt Aeolus ons weer naar huis.